TΑ
ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Το
μικρό κομμάτι που συνδέει τη ψυχή με το σώμα μου
το
φωνάζω έρωτα.
Τη
χαράδρα που γκρεμίζει το μυαλό τις συνήθειες,
το
φωνάζω αγάπη.
Το
μικρό παιδί που γεννιέται από μήτρα πεντάμορφη,
που
μυρίζει βροχή και δεντρολίβανο,
το
φωνάζω παιδί μου.
Τις
δυο νότες που σφυρίζει ο άνεμος
μέσα
από πευκοβελόνες και παντζούρια μισάνοικτα
τις
φωνάζω θάνατο.
Αν και δεν τα πάω ιδιαιτέρως καλά με την ποίηση, χαίρομαι που με έβγαλε ο δρόμος εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου αρέσει να προσπαθώ να αναλύσω ένα ποίημα. Για να ακριβολογώ πάντα έβρισκα αποκρουστικό το να αναλύεις ένα ποίημα. Σαν να σταματάς έναν καταρράκτη για να κλέψεις όλο το υδρογόνο.
καλώς όρισες,,,
ΔιαγραφήΚαταγοητευμένη.....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλοσύνη σου !!!
ΔιαγραφήΣε βρήκα στο μπλογ της Αθηνάς και στ΄αλήθεια η επίσκεψη είναι μια έκπληξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ΄αρέσει το ποιήμα σου.
Νάσαι καλά.
ευχαριστώ, και συ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας κωλκάνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ! Τι ωραία λόγια με συνεπήραν!
Η Λεκάνα και το επιτελείο της σας εύχονται να το δείτε το βλογ όπως ποθείτε!
Τι ευγένεια μαρη Λεκανα. ..
ΔιαγραφήΤι ευγένεια μαρη Λεκανα. ..
ΔιαγραφήΠολύ χαίρομαι που τα έβγαλες από τα συρτάρια σου τα ποιήματα....μου άρεσαν όλα πολύ, αλλά ετούτο εδώ μες στην απλότητά του τα λέει όλα και γοητεύει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλορίζικο το μπλογκ σου!!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια
Διαγραφή