Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

TΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ


Το μικρό κομμάτι που συνδέει τη ψυχή με το σώμα μου
το φωνάζω έρωτα.

Τη χαράδρα που γκρεμίζει το μυαλό τις συνήθειες,
το φωνάζω αγάπη.

Το μικρό παιδί που γεννιέται από μήτρα πεντάμορφη,
που μυρίζει βροχή και δεντρολίβανο,
το φωνάζω παιδί μου.

Τις δυο νότες που σφυρίζει ο άνεμος
μέσα από πευκοβελόνες και παντζούρια μισάνοικτα
τις φωνάζω θάνατο.


12 σχόλια:

  1. Αν και δεν τα πάω ιδιαιτέρως καλά με την ποίηση, χαίρομαι που με έβγαλε ο δρόμος εδώ!
    Δεν μου αρέσει να προσπαθώ να αναλύσω ένα ποίημα. Για να ακριβολογώ πάντα έβρισκα αποκρουστικό το να αναλύεις ένα ποίημα. Σαν να σταματάς έναν καταρράκτη για να κλέψεις όλο το υδρογόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε βρήκα στο μπλογ της Αθηνάς και στ΄αλήθεια η επίσκεψη είναι μια έκπληξη.
    Μ΄αρέσει το ποιήμα σου.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σας κωλκάνα!
    Ω! Τι ωραία λόγια με συνεπήραν!
    Η Λεκάνα και το επιτελείο της σας εύχονται να το δείτε το βλογ όπως ποθείτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ χαίρομαι που τα έβγαλες από τα συρτάρια σου τα ποιήματα....μου άρεσαν όλα πολύ, αλλά ετούτο εδώ μες στην απλότητά του τα λέει όλα και γοητεύει!
    Καλορίζικο το μπλογκ σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή