αυτογνωσία 

Έχουν σωπάσει τώρα οι κραυγές

ενός αθέλητου παιχνιδιού στο χρόνο,

μιας μάγισσας ξόρκι στην αβέβαιη μεριά της διάστασης.

Όμως ακόμα υπάρχω

κάθομαι

απλά

στην ξαφνική αδιαθεσία

ενός κόσμου

απέραντα

μελαγχολικού,

διακηρύττοντας

το χρώμα το κόκκινο
και ανακαλύπτω πίσω από τις σημασίες των γραμμάτων
το κενό της ομορφιάς και του σύμπαντος
κρυμμένος πίσω από τους πλανήτες
κρυφοκοιτάζω τη διακόσμηση μιας ψυχής.

Αρχιτέκτονας
στο τυχαίο
ρακένδυτος
απρόσμενα διαφανής
περπατάω
και πάω
ίσα
σε μια κατεύθυνση μαθηματικής ακολουθίας
χαλώντας το περιτύλιγμα,
βρίσκω της ασυναρτησίας την απόλαυση
προσδοκώ
του χρόνου τη λήθη.

Δωμάτια

Δεν είναι μεγάλο το δωμάτιο

έτσι απλώνεις τα χέρια

πάνω κάτω αυτό είναι όλο.

Μόνο που χωράει τη μέρα,

τη νύχτα δύσκολα.

Κι από τους τοίχους

μπορείς κάθε φορά να ξεκρεμάς

                               τις αναμνήσεις.

Ακούμπησα για λίγο στην άκρη του κρεβατιού 

με τα χέρια ανάμεσα στο πρόσωπο.

Άκουσα τους χτύπους της καρδιάς στο λαιμό.

Πόσο βάρος έχει απόψε ο αέρας πάνω στα πνευμόνια.

Σιγά-σιγά αναπνέω.

Πόσο δύναμη βάζεις

                       για ν' ακουστείς

μ' αυτό τ' ωραίο τραγούδι. 

Φώναξε κι άλλο

                  μόνο του δεν φτάνει.

Χτυπούσαν την πλάτη φιλικά

και σπρώχναν πιο μέσα τη καμπούρα.

Ψαχούλευαν το δέρμα για σημάδια

εξηγήσεις για κάθε τι που χαλούσε την αρμονία,

μιας ευθείας γραμμής λίγο πριν τον θάνατο.

Χάσανε να μετράνε

δεν μπορούν πια να δουν την απόσταση

από ένα μικρό ψαλίδι

που κόβει το χαρτί

βάζει στην άκρη αγγελίες ψυχής

αναζητά την άκρη του πεπρωμένου

βυθίζει το μυαλό στο κέντρο της γης

φοβάται

απλώνει ρίζες

όσο τα χέρια του μπορούν

ψάχνει τη μαγεία του μυστικού

καταναλώνεται σε δύο στάλες νερό

απορροφά τον κόμπο στις λέξεις

τραγουδά δυνατά

δαγκώνει τα χείλη του

με το αίμα ανάμεσα στο σάλιο φιλάει στο στόμα τη νύχτα

αποκοιμιέται

ανάμεσα στα σκέλια τ' ουρανού.