ΟΔΟΣ ΦΥΛΗΣ

              Ήταν από εκείνες τις τρίτες που οι περισσότεροι φαντάροι δεν σπαταλούσαν τα λεφτά τους στους έρωτες της οδού Φυλής και η παγωνιά άφηνε την πόρτα κλειστή για ώρες κρατώντας μέσα αυτό το φτηνό άρωμα που ‘χε ποτίσει τα πάντα στο σπίτι.

Η γριά Λουκία, μια αδερφή που ‘χε ξεμείνει στα μπουρδέλα νομίζοντας ότι έτσι θα διώξει τους χρόνους που βάραιναν τη πλάτη της, χάζευε τα σεντόνια από τις ανοικτές πόρτες στα δωμάτια κουνώντας νωχελικά τα πόδια της και κάθε τόσο κοιτούσε λοξά την Μαρίνα που τα μπούτια της τόσο αναπάντεχα όμορφα περίμεναν στην άκρη του ματιού της. Η Μαρίνα δούλευε πουτάνα εδώ και δώδεκα χρόνια, πάντα σε σπίτι και με ιδιοτροπίες για την πελατεία της . Είχε καταφέρει να επικρατεί ησυχία ναού στην αίθουσα αναμονής σε αντίθεση με τη χάβρα που επικρατούσε στην περιοχή και ειδικά τις μέρες που οι άντρες είχαν διαθέσεις που διακρίνονταν στα φουσκωμένα παντελόνια. Με τη Λουκία είχαν σχέσεις καθαρά επαγγελματικές και ψυχρές που έφταναν σε ατέλειωτες μάχες ακόμα και μπροστά στους πελάτες που τις άκουγαν πίσω από το μικρό καμαράκι που χρησιμοποιούσε η Μαρίνα για να ετοιμάζεται. Στεναχωριόταν η Λουκία και έπνιγε το θυμό της εξαιτίας της δουλειάς που’ χε τόσο ανάγκη τώρα που η ομορφιά της είχε περάσει μέσα της. Αναπολούσε τέτοιες στιγμές τα νιάτα της που οι άντρες άφηναν τις ντροπές και σκορπούσαν τα σπέρματα τους πάνω στις κολασμένες μέρες της .Όχι η Μαρίνα δεν ήξερε τίποτα για τα χρόνια που’ χε περάσει τότε που ακόμα στην καρδιά της η Λουκία ερωτευόταν και χώριζε ,απατούσε και ζήλευε και χαλούσε τις συνταγές μιας ολάκερης γενιάς στο τι είναι αντρικό και στο τι πρέπει. Αυτή την Τρίτη, που εξαιτίας της μεγάλης εβδομάδας που τύχαινε να είναι και το μπουρδέλο έπαιρνε μια μορφή καθαρτηρίου, η Μαρίνα είχε αποφασίσει να μην δώσει αφορμή για καυγά με τη Λουκία. Φορούσε μια μακριά νυχτικιά κόκκινη που έκρυβε επιμελώς το κορμί της αφήνοντας το κάθε μάτι που θα την αγόραζε να φανταστεί  μια συνέχεια που θα οδηγούσε το χέρι στη τσέπη.

              H πόρτα ήταν η ανάσα της Λουκίας καθώς μαζί της έπαιρνε και τη κάθε σκέψη της που γυρνούσε στα μίση και στα υπαρξιακά της προβλήματα που τώρα τελευταία είχαν γίνει αφόρητα. Τόσα χρόνια πάνω της γέμισαν το πίσω μέρος του μυαλού της και αυτό με τη σειρά του ζητάει να γεμίσει τα κενά που δεν χόρτασε. Προσπαθεί να ξεγελάσει το χρόνο χρεώνοντας με μίσος της μέρες της. Προσπαθεί να ημερέψει της μνήμες της μέσα από τη δανεική ομορφιά της Μαρίνας που άθελα της την απλώνει σπάταλα πάνω στις ζάρες της.

              _ Μη κάθεσαι πολύ στα δωμάτια με τους πελάτες, στη σάλα μετά γίνεται ένας χαμός και μετά χάνουμε και μερικούς από δαύτους …

H Μαρίνα δεν απάντησε γιατί  μια κουβέντα τέτοια θ'άναβε τη μάχη που το αμφίρροπο τέλος της εκείνη τη στιγμή έμοιαζε εφιάλτης που θα στοίχειωνε στις αύρες τους. Γύρισε τη πλάτη της στην τηλεόραση και δυνάμωσε λίγο τη μουσική. Ο σταθμός ήταν από καιρό βαλμένος στο ράδιο και κανείς δεν ενοχλήθηκε από την επανάληψη που μάλλον συνέβαλε στο να συντηρείται ένα τέτοιο κλίμα. Κάποια λαϊκά, άτυχες στιγμές για τους δημιουργούς τους, έκαναν την ατμόσφαιρα ιδανική για αγορασμένους έρωτες. Μερικές φορές η Μαρίνα χόρευε στο καμαράκι και μουρμούριζε κάποιους στίχους που μάλλον από τις πολλές φορές είχε μάθει παρά από την αξία που'χε για 'κείνη το τραγούδι.   Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένα αγγελικό αντρικό κορμί και μαζί του και μια παράξενη αίσθηση φόβου. Η Λουκία σηκώθηκε και πήγε στη σάλα για να αναγγείλει τα προσόντα της Μαρίνας. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αφού με τα μάτια της έγδυσε αυτό το πλάσμα άρχισε να λέει τα λόγια της.

             - Το κορίτσι δουλεύει και κάνει πολύ ωραία δουλειά...

Τα λόγια της έμειναν στον αέρα καθώς η Μαρίνα με αυτό το λιονταρίσιο ύφος μπήκε στην αίθουσα και τα πόδια της μπροστά απο το κάθε τι εκει μέσα έδειξαν το ποιός θα ναι ο νικητής. Σηκώθηκε να μπει στο δωμάτιο και μαζί έδωσε και τα λεφτά στη Λουκία που εκείνη τη στιγμή έστρωνε και τα σεντόνια τους.

            -Μισό και σου φέρνω τα ρέστα , είπε και η φωνή της είχε θυμηθεί κάτι απο τα παλιά. Την ώρα που γύρισε να δώσει τα λεφτά αυτός ήταν όρθιος και γυμνός φτιάχνοντας τα ρούχα του με τάξη στη καρέκλα. Με το ένα χέρι δείνει τα λεφτά και με το άλλο τον αρπάζει απο τα σκέλια του. Γονατίζει και αφήνει τη γεύση του να νικήσει τα χρόνια. Δευτερόλεπτα μετά ήταν όρθιος και αφού ζήτησε ταπεινά συγνώμη άνοιξε και γύρισε στο καμαράκι λέγοντας στη Μαρίνα ότι τα πάντα ήταν έτοιμα. Έφυγε η Μαρίνα για το δωμάτιο με μια σιγουριά απέραντα όμορφη, κάνοντας τα βηματά της σαν του αλόγου σταθερά. Μπήκε και έκλεισε τη πόρτα πίσω της και μαζί και τους θορύβους του δρόμου και της πόλης καθώς και τις βαθειές μακρόσυρτες ανάσες της Λουκίας που σαν πρωτάρα της ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει το καρδιοχτύπι  του έρωτα απο την καρδιακή προσβολή που την περίμενε μόνη στα 75 της χρόνια σε ένα καμαράκι ενός μπουρδέλου της οδού Φυλής. Χαμογέλασε πριν πεθάνει γιατι βαθειά μέσα της ήξερε οτι αυτή ήταν εκείνη τη στιγμή η πιο ευτυχισμένη αδερφή πάνω στη γη, σκοτωμένη απο το ακόντιο ενός πολεμιστή που της τρύπησε πέρα για πέρα τις ζαρωμένες σάρκες σημαδεύοντας στο κέντρο της ομορφιάς της ακριβώς εκεί που κάποιοι το λένε πεπρωμένο...

...

Ίσως ποτέ δεν βρούμε
το χώρισμα
από το επιβεβλημένο στο αυθόρμητο
παρά σε μια γωνιά
κρυμμένοι
καραδοκούμε
τη σειρά
μας να πεθάνουμε.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ακόμα μονομαχώ

πάνω στις ιδιοκτησίες της απόλαυσης.

Ακόμα προσποιούμαι

της μνήμης την γενναιόδωρη σκιά.

Ακόμα βρίσκω

της ασχήμιας την φρεσκάδα

πάνω στα πρόσωπα.

Μένω κοντά σας ξανά μικροί μου άνθρωποι.

Αλωνίζω πάνω στα στάχυα

ξεδιαλύνωντας τους σπόρους.

Πόσο αντέχω της λόγχης το γλυκό κόψιμο,

συνήθεια

στις δικές σας μέρες.

Φύλακας,

μιας πύλης άγνωστης,

αδιάβατης,

σκουριασμένης,

απρόσμενα άσχημης στην άκρη της τύχης.

Περιμένω τον ερχομό σας

να διαλύσω την αδηφάγα βασιλεία σας. 

αυτογνωσία 

Έχουν σωπάσει τώρα οι κραυγές

ενός αθέλητου παιχνιδιού στο χρόνο,

μιας μάγισσας ξόρκι στην αβέβαιη μεριά της διάστασης.

Όμως ακόμα υπάρχω

κάθομαι

απλά

στην ξαφνική αδιαθεσία

ενός κόσμου

απέραντα

μελαγχολικού,

διακηρύττοντας

το χρώμα το κόκκινο
και ανακαλύπτω πίσω από τις σημασίες των γραμμάτων
το κενό της ομορφιάς και του σύμπαντος
κρυμμένος πίσω από τους πλανήτες
κρυφοκοιτάζω τη διακόσμηση μιας ψυχής.

Αρχιτέκτονας
στο τυχαίο
ρακένδυτος
απρόσμενα διαφανής
περπατάω
και πάω
ίσα
σε μια κατεύθυνση μαθηματικής ακολουθίας
χαλώντας το περιτύλιγμα,
βρίσκω της ασυναρτησίας την απόλαυση
προσδοκώ
του χρόνου τη λήθη.

Δωμάτια

Δεν είναι μεγάλο το δωμάτιο

έτσι απλώνεις τα χέρια

πάνω κάτω αυτό είναι όλο.

Μόνο που χωράει τη μέρα,

τη νύχτα δύσκολα.

Κι από τους τοίχους

μπορείς κάθε φορά να ξεκρεμάς

                               τις αναμνήσεις.

Ακούμπησα για λίγο στην άκρη του κρεβατιού 

με τα χέρια ανάμεσα στο πρόσωπο.

Άκουσα τους χτύπους της καρδιάς στο λαιμό.

Πόσο βάρος έχει απόψε ο αέρας πάνω στα πνευμόνια.

Σιγά-σιγά αναπνέω.

Πόσο δύναμη βάζεις

                       για ν' ακουστείς

μ' αυτό τ' ωραίο τραγούδι. 

Φώναξε κι άλλο

                  μόνο του δεν φτάνει.

Χτυπούσαν την πλάτη φιλικά

και σπρώχναν πιο μέσα τη καμπούρα.

Ψαχούλευαν το δέρμα για σημάδια

εξηγήσεις για κάθε τι που χαλούσε την αρμονία,

μιας ευθείας γραμμής λίγο πριν τον θάνατο.

Χάσανε να μετράνε

δεν μπορούν πια να δουν την απόσταση

από ένα μικρό ψαλίδι

που κόβει το χαρτί

βάζει στην άκρη αγγελίες ψυχής

αναζητά την άκρη του πεπρωμένου

βυθίζει το μυαλό στο κέντρο της γης

φοβάται

απλώνει ρίζες

όσο τα χέρια του μπορούν

ψάχνει τη μαγεία του μυστικού

καταναλώνεται σε δύο στάλες νερό

απορροφά τον κόμπο στις λέξεις

τραγουδά δυνατά

δαγκώνει τα χείλη του

με το αίμα ανάμεσα στο σάλιο φιλάει στο στόμα τη νύχτα

αποκοιμιέται

ανάμεσα στα σκέλια τ' ουρανού.

ΝΥΧΤΑ

            ¨Άλλη μια νύχτα

             που μαζεύω κουφάρια τις σκέψεις

             πάνω στα σκεπάσματα.

Βλέπω την άκρη της

περασμένη σε βελόνα 

που τρυπά το δέρμα και το ενώνει.

            Δίχως δύναμη 

            έμειναν τα όνειρα.

   Περνάει η ανάσα

   και φωλιάζει στα πνευμόνια μου

   και κορμιά αλειμμένα με αμαρτίες

   ταΐζουν την ασύλληπτη κενότητα

   του κόσμου σας.

Άλλη μια νύχτα

που κοιμάμαι δίπλα μου.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Δεν φυσούσε καθόλου

και η μυρωδιά της κολόνιας είχε καθίσει

πάνω στις σιδερένιες λαβές του καθίσματος,

καθώς ανακατευόταν με τον ιδρώτα.

Κόλλησε στην άκρη της σκέψης μου. 

Το μόνο φαγητό

τα περιστέρια στα χέρια αυτών που ξέρουν.

Και τα παιδιά στις κούνιες 

σπρώχνουν με δύναμη την άκρη τους.

Μωρά στις αγκαλιές

τυχαίων συναντήσεων

και μάτια 

που περιμένουν να φανείς

χωρίς αυτά να σε γνωρίζουν.

Στο γαλάζιο παντζούρι ακουμπάς τη διάθεση,

φτιάχνεις τον κόσμο πού ίσως γύρεψες

ποτέ στα όνειρά σου..

Κλείνω τ' αυτιά μου στην απορία σου

και γυρίζω το κεφάλι μου στην απόγνωση.

Ψαχουλεύω στα μικρά διαλείμματα της ανάσας.

Στα χέρια τα ρολόγια περνούν

κάνοντας τον χρόνο τους υπαρκτό

να κυλά

δίχως αντίκρυσμα.

Σ' αυτή την άθικτη γωνιά της γης

τραγουδώ

και μετρώ στα δάκτυλα

πάλι και πάλι

το χάσιμο

ανάμεσα στις καθυστερημένες απολαύσεις

και στις πληρωμένες ματιές

των αγγέλων.

Μα πάντα χάνω το μέτρημα.

ΓΈΝΕΣΗ

Δεν υπήρχε αρχή σ'αυτό το διάστημα

που να πρόδιδε την τάξη μιας μέρας.

Ούτε χρόνος να υποδηλώνει

                                 τυχαίες φόρμες

στο σχεδίασμα μιας ορισμένης στιγμής.

Και τώρα ζητάς να βρεθείς στη μέση στο στερέωμα,

με μόνη σου δύναμη την ανάσα, 

μια ανάσα δανεισμένη από το χώρο

ίσα που φτάνει γι αυτή την 

                                 διαλυμένη ζωή.

Μείνε  τώρα στο απόλυτο σκοτάδι

χαμένος από των άστρων το φως

και χωρίς νόημα σειρές

θα γεμίζεις τον κόσμο.

Περιμένοντας την επάνοδο

του κόσμου που πέθανε

       αβοήθητος

       χωρίς χρόνο

       σε κάποιο σημείο

της μοναδικής διάσπασης του είναι.

Ορατότητες 

Τούτη τη νύχτα

βρήκα το σκοτάδι,

χωρίς φως κοιμήθηκα,

                  χωρίς φωνή.

Πρόλαβα την αυγή που γεννιόταν

και ήπια από τη μήτρα του κόσμου

μέχρι εκεί που μπόρεσα.

Κάθισα προς το μεσημέρι

ήρεμος

λουσμένος με φως και με μνήμη.

Άπλωσα τη γνώση μου

στη σκιά του θεού σας

και ήταν μεγαλύτερη απ' την κόλαση.

...

Σε μια νύχτα ξεφάντωσα

και στη διάρκεια μιας στιγμής 

ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου.

Το κενό της μνήμης είναι που με βασανίζει,

συνοδοιπόρε της ανάμνησης μιας χαμένης ζωής.

Πόσες στιγμές χαμένες

σε κάθε ανοιγοκλείσιμο

των ματιών.

Μια ολάκερη ζωή 

πίσω απο βλέφαρα. 

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Σε ένα κομμάτι γης

ζωγράφισα έναν ήλιο.

Δυο σύννεφα λευκά

σε βράχους κοντινούς.

Λίγες στιγμές αγάπης

πίσω απο την κρύα δύση.

Μπροστά στο βοριά 

άπλωσα τις φτερούγες.

Και στο ζεστό νοτιά, μπροστά,

το νόμο και την επιθυμία μαζί

χάρισα στους ζητιάνους. 

Υποχρεωτικές πορείες 

Αρνήθηκα να δω τη μεριά του φωτός.

Αρνήθηκα να ξεχάσω τη πορεία του πόνου.

Αρνήθηκα να μοιράσω το βάρος που δικό σας δημιούργημα είναι.

Αρνήθηκα τη νίκη της αδράνειας.

Τους νόμους και τα φυλακτά σας αρνήθηκα.

Κι όταν η φυγή όμορφη και πλάνα με φώναξε στα στιβαρά της χέρια,

αρνήθηκα.

Συνήθεια η άρνηση

συνταξιδιώτης στη πορεία στο άγνωστο.

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Δεν μπορούσε να κρυφτεί στην άκρη του φωτός,

δεν μπορούσε να τρέξει χωρίς να κοιτάξει πίσω

στο ματωμένο ορίζοντα,

μετέωρο στεκόταν το είδωλο ενός κόσμου φλύαρου.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί στο δικό του όνειρο

γιατί ακουμπούσε την αρχή της συντέλειας 

και τρομαγμένος τραβούσε απάνω στου κακού το διάσελο,

αφήνοντας 

τις κραυγές και τους λυγμούς σ' ένα φάσμα φτιαγμένο 

από το πρίσμα της ψυχής του.

Δεν μπορούσε πια να περιμένει τον ερχομό του Μεσία,

να κρίνει τη ζωή που αυτός αγάπησε σαν διαμάντι 

πάνω στα ξεραμένα φύλλα,

τη ζωή που μοίρασε άδικα την αλήθεια και το ψέμα,

που φόρτωσε την αγάπη στη πλάτη του,

που ξεχορτάριασε την παλιά αυλή.

Παίζει ακόμα την ταινία σε μια οθόνη άσπρη, άσπιλη, 

καταφώτιστη, 

που προσπέρασε το τέλος. 

Δεν μπορεί πια να σηκώνει

τις απωθημένες επιθυμίες του κόσμου

που ξέχασε το ξεκίνημα.

Απόηχος

Κάθε νύχτα

σωρός μαζεύονται οι πρόσφυγες σκέψεις.

Τολμώ να γυρίσω στη μέση

κάθε στιγμής που συγκεντρώνει 

μια στάλα αγάπης.

Γκρεμίζω τους τοίχους στο σπίτι

στη μεριά του ανέμου,

ότι είναι αληθινό χρειάζεται 

το ανήθικο να αποδείξει.

Πως βιάστηκες να γεννηθείς

και τώρα η φύση επαληθεύει την πορεία,

δέξου τον θάνατο

δώρο παγκόσμιο,

σεβαστό,

και παγερό

στο πέρασμα της λύπης.

Λιτανεία

Στάζουν αίμα τ' αυτιά από τους κρότους και ο αντίπαλος στα βάθη της ψυχής σωπαίνει,

χωρίς οίκτο προσκυνώ τα μολυσμένα σου νερά Μάνα μου γη

και δεν αφήνω στον ορίζοντα ούτε ένα σύννεφο ντροπής να βγαίνει,

πήρα τους δρόμους του φεγγαριού από κοντά και βγαίνω έχοντας το στη πλάτη μου επάνω.

Απ τις ελιές πήρα κλαδί, λεπτό για το κεφάλι, κι απ τη γη πήρα τα πόδια να πατώ.

Πέτρες πολλές που σκόνταψα κι άλλες που πάτησα κι ανέβηκα ψηλά

τ' ανέμου συντροφιά να γίνω, ανοίγω πάλι την καρδιά διάπλατα

για να χωρέσει το διάολο και να τον κρύψω, όσο κι αν φεύγεις μακριά

εγώ θα το κρατώ σφικτά.

Πως θέλετε να ναι απόψε η Ζωή, δυο πήχες ζάχαρη κι ένα κουτί ζαχαρωτά

πολύχρωμα, μέρες ολόφωτες, κρύες μέρες χειμώνα, 

δυο τρεις γλαστρούλες φυτεμένες βασιλικό και δυόσμο,

μια καμπανούλα στην άκρη ενός κήπου.

Άφησε με ήσυχο, Ερινύες, του κάτου κόσμου ξωτικά, 

αφεντάδες για μια μέρα ξεριζωμένοι, μεταλλαγμένα σώματα φτιαγμένα από ιστό αράχνης,

που τόσο πύον κουβαλάτε στις πτυχές της κάθε σας σκέψης.

Φτηνά υποκατάστατα μορφής

Εμετοί σε σατέν σεντόνια

Πληγές ορθάνοιχτες για να θυμίζουν την Άνοιξη,

απόγευμα Κυριακής λίγο μετά το γήπεδο

εκεί που ο έρωτας γίνεται διαχρονικός

καταραμένοι σε τόσους θανάτους

υποταγμένοι στη σιωπή

από τις λάμπες νέον

απρόσμενα καθαροί, όμορφοι

πνιγμένοι στα νερά του βάλτου

κι όσοι στις γύρω όχθες τριγυρνούν

με την πανούκλα να τα βγάλουν πέρα,

           Πρέπει

                  Θνητοί.

Εγώ αυτός που παίρνω την αρχή, χωρίς να το ρωτήσω

σκύφτε καθώς περνάω

όσο πιο βαθιά μπορείτε, άθλιοι να με υπηρετήσετε

αγέννητοι ακόμα

προσεύχομαι στο θάνατο σας

να ναι άξιος για την Αλήθεια.

Ένα ρολόι υπενθυμίζει διαρκώς το πέρασμα της Γης στο διάστημα.

Άδικος ο κόπος να ξυπνάς πρωί απ τις καμπάνες του θεού τους

και είναι μάχη τρομερή αυτή που τα μάτια προσπαθούν να κλείσουν ξανά

παρασέρνοντας μαζί, τους ήχους μιας νύχτας,

όπως τα βότσαλα στη παραλία καθώς το κύμα περνά και σβήνει.

Τούτη η κραυγή μου ας γίνει δυνατή κι ας ταξιδέψει πάνω από τις θάλασσες

να μείνει για πάντα στου απέραντου τη λήθη φυλαχτό 

στους ταξιδιώτες του πόνου και στους βοριάδες τους κρύους,

αυτούς που πηγάζουν από την άβυσσο.

Κλεισμένοι δρόμοι, περπατώ ανάμεσά τους, με το στόμα κλειστό

όχι από φόβο, μόνο από δίκαιο. Απλώνω τα νύχια μου στον ουρανό 

κόβοντας κάθε σημάδι παρηγοριάς

                μονολογώντας

                        της καρδιάς το λυτρωμό

μια προσευχή μικρή, πεταμένη στα μούτρα από κάποιου θεού το περίσσεμα.

Ρακοσυλλέκτης των ψυχών, συλλέκτης αμαρτίας, ιερέας του πρόστυχου

λάτρης του αμετανόητου, ύποπτος λιωμένος στη διάσταση του χτες,

διαφεντεύοντας το πόνο που ρούφηξα σαν ένα σφουγγάρι

μουσκεμένο με αρμύρα και δάκρυα. 

Ανοίγω ξανά το βάραθρο,

Κριτής και Δήμιος μαζί, ότι μπορέσω να γλιτώσω από τη νύχτα

την αδηφάγα που μεγάλωσε σε ξένες αγκαλιές και θέριεψε

με το γάλα των μανάδων που ξέχασε στο δρόμο τον προορισμό,

γύρισε πίσω στην αρχή φανατικός του μοιραίου,

σαν παραμύθι απλό μ'αρχή και τέλος.

Φτάνει πια, πόσο ακόμα θα με κυνηγάς τρισάθλια τύψη,

σου 'δωσα την αύρα μου, τι άλλο θες αντάλλαγμα;

Ακόμα και την ψυχή μου;

Μόνο το σώμα μην ζητάς, δεν είναι εδώ.

Σε κάποιου θεού την αγκαλιά μάλλον θα βρίσκεται,

χρυσό και σε τυφλώνει και μαλακό σαν το πρώτο χιόνι του χειμώνα.

Σηκώνω τα μάτια ψηλά να βρω τον ίσκιο μου. Με της αγάπης το προσωπείο

γέλασα βαθιά μέχρι που χάθηκε.

 

V

Για μια στιγμή μονάχα προσπάθησα να σώσω την ασχήμια μου.

Μια στιγμή που κοίταξα στην άκρη του δρόμου.

Στιγμή είναι ο πόνος,

στιγμή είναι η ζωή,

στιγμή είναι ο έρωτας.

Το παντοτινό το κατέχει η γέννα.

IV

Έκλεισα απόψε το φως νωρίς 

και κάθισα μονάχος στη κάμαρα

χαζεύοντας το είδωλο μου στον καθρέφτη,

σκοτάδι και σάρκα και γυαλί.

Που 'σαι κρυμμένος 

σε ποιανού αστού το μυαλό κοιμάσαι απόψε

κι αφήνεις το σύμπαν μόνο του στο χάος.

Σε ποιανού αστού τις μνήμες κατοικείς 

κάτω από κουβέρτες αμαρτίας

                                  με πόσο τάξη βαλμένες στα ράφια.

Σε ποιανού αστού τη φαντασία θερίζεις

και κρίνεις.

με πόσο μίσος καρτερώ τη λύτρωση

και της αγάπης την κλεισούρα,

καλεσμένος σ' ένα κόσμο άρρυθμο,

φωνάζοντας,

με μια φωνή αγνώριστη σε όλους

πικρή, ψεύτικη

κραυγή συνήθειας στα αυτιά σας.

Φύγε,

πάνω από το πέτρινο πεζούλι,

με τις μαντζουράνες  και τα αίματα στα γόνατα.

Μέσα από ακτίνες ποδηλάτων

γρανάζια στη σειρά,

ζάρια ριγμένα στο χώμα.

Φύγε,

μέσα από κουρτίνες διάφανες.

ΧΟΡΙΚΟ

Με πόσο μίσος Αχιλλέα θεόμορφε
σκέπασες απόψε το κορμί σου
μην έχοντας κοντά σου
την Βρισηίδα την ομορφοκάπουλη.

Ο κερδοσκόπος Αγαμέμνονας
πίνει τους χυμούς της
κάτω από το αραχνοΰφαντο φόρεμά της,
Διόθρεφτος βασιλιάς του Άργους.

Γραφτό είναι ο βασιλιάς νικητής
πάντα να βγαίνει μ' έναν κατώτερο
όπως ο γέρος μάντης λέει, όπως και συ.
Γραφτό είναι να χάνονται οι πατρίδες.

16/12/97