Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

Είναι πια αργά για όλα, ενώνεις το τέλειο με το παράλογο
ακροβατείς στην άκρη τους,
Μαϊμού ...με φωνάζουν, δεν έμαθες καλά το νούμερο σου,
πόσο πονάει αυτό το τσίρκο, ούτε ένας κλόουν στη σκηνή,
πρόσεχε τις τίγρεις, οι μάγοι που εξαφανίζουν τα πάντα,
ζωές γυναικών που τις κόβουν στη μέση
τραπουλόχαρτα μιας ζωής ανακατεμένα, τόσο καλά,
όμως ξέρουν που είσαι
χειροκροτείστε.
Όρθιοι.

Υποκλίνομαι κι εγώ.
Μαϊμού
πόσο περίμενα εκείνο το ζαχαρωτό, καλογυαλισμένες μπότες να στο δείνουν,
πατώντας στην άκρη της ουράς, προσέχοντας μη στη χαλάσουν
κι αναγκαστούν να δώσουν εξηγήσεις,
καλογυαλισμένες μπότες με ταΐζουν...
                             Ένα σκίσιμο στη τέντα
                             Ο ουρανός
                             οι βρομιές των ζώων, αποφάγια
                             εξαθλίωση
                             Θα φύγω
όσο πιο γρήγορα μπορώ, να μη το ράψουν βιάσου
Μαϊμού, κουτή και άσχημη
Βρωμιάρα μαϊμού
μόνη σου στη βρωμιά χωρίς πόνο.

Όχι δεν το αισθάνομαι το παιχνίδι σας.
ας μείνει για πάντα δικό σας,
κοκαλιάρα ψυχή που τρέχεις
                             βαραίνουν τα σύννεφα απ το κακό
και ρίχνουν απάνω σου το φταίξιμο.
Θ' αντέξω το πόνο όσο μπορώ
κι απ τις βρομιές θα παίρνω ζέστη και φαΐ,
μόνο που στο φασιστικό το τσίρκο θα 'μαι απ έξω
κι αν κάποτε να 'ρθω θελήσω για να δω
πληρώνοντας, θεατής
γιουχάροντας
δυο καλογυαλισμένες μπότες.