ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Σε ένα κομμάτι γης

ζωγράφισα έναν ήλιο.

Δυο σύννεφα λευκά

σε βράχους κοντινούς.

Λίγες στιγμές αγάπης

πίσω απο την κρύα δύση.

Μπροστά στο βοριά 

άπλωσα τις φτερούγες.

Και στο ζεστό νοτιά, μπροστά,

το νόμο και την επιθυμία μαζί

χάρισα στους ζητιάνους. 

Υποχρεωτικές πορείες 

Αρνήθηκα να δω τη μεριά του φωτός.

Αρνήθηκα να ξεχάσω τη πορεία του πόνου.

Αρνήθηκα να μοιράσω το βάρος που δικό σας δημιούργημα είναι.

Αρνήθηκα τη νίκη της αδράνειας.

Τους νόμους και τα φυλακτά σας αρνήθηκα.

Κι όταν η φυγή όμορφη και πλάνα με φώναξε στα στιβαρά της χέρια,

αρνήθηκα.

Συνήθεια η άρνηση

συνταξιδιώτης στη πορεία στο άγνωστο.

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Δεν μπορούσε να κρυφτεί στην άκρη του φωτός,

δεν μπορούσε να τρέξει χωρίς να κοιτάξει πίσω

στο ματωμένο ορίζοντα,

μετέωρο στεκόταν το είδωλο ενός κόσμου φλύαρου.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί στο δικό του όνειρο

γιατί ακουμπούσε την αρχή της συντέλειας 

και τρομαγμένος τραβούσε απάνω στου κακού το διάσελο,

αφήνοντας 

τις κραυγές και τους λυγμούς σ' ένα φάσμα φτιαγμένο 

από το πρίσμα της ψυχής του.

Δεν μπορούσε πια να περιμένει τον ερχομό του Μεσία,

να κρίνει τη ζωή που αυτός αγάπησε σαν διαμάντι 

πάνω στα ξεραμένα φύλλα,

τη ζωή που μοίρασε άδικα την αλήθεια και το ψέμα,

που φόρτωσε την αγάπη στη πλάτη του,

που ξεχορτάριασε την παλιά αυλή.

Παίζει ακόμα την ταινία σε μια οθόνη άσπρη, άσπιλη, 

καταφώτιστη, 

που προσπέρασε το τέλος. 

Δεν μπορεί πια να σηκώνει

τις απωθημένες επιθυμίες του κόσμου

που ξέχασε το ξεκίνημα.

Απόηχος

Κάθε νύχτα

σωρός μαζεύονται οι πρόσφυγες σκέψεις.

Τολμώ να γυρίσω στη μέση

κάθε στιγμής που συγκεντρώνει 

μια στάλα αγάπης.

Γκρεμίζω τους τοίχους στο σπίτι

στη μεριά του ανέμου,

ότι είναι αληθινό χρειάζεται 

το ανήθικο να αποδείξει.

Πως βιάστηκες να γεννηθείς

και τώρα η φύση επαληθεύει την πορεία,

δέξου τον θάνατο

δώρο παγκόσμιο,

σεβαστό,

και παγερό

στο πέρασμα της λύπης.