Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

                ΜΟΝΌΛΟΓΟΙ

Σκύβω απόψε να μαζέψω τις μνήμες .
Σε μια νύχτα τόσες πολλές που λύγισε ο νους .
Κι’αυτό το φως που κάθισε πάνω στις λέξεις
απόσταγμα ζωής να’ναι ,
ή μιας στιγμής η δύναμη .


Τους φίλους φωνάζω να ’ρθουν
μ’ότι πιο αισχρό έχω ακόμα φυλάξει στη γλώσσα μου.
Η ντροπή μια ανάμνηση
αφήνει το δρόμο γυμνό στο κατρακύλισμα.

Αρχίζω το μέτρημα .
Πίσω απ’ τα χέρια μου κρύβω τους αριθμούς
μιας φθίνουσας προόδου .
Πίσω απ’ τα χέρια μου βρίσκω τις αρχές μου.
Πόσο μικρά είναι τα ‘στέρια απόψε
που η κάμαρα μου γέμισε από τη μυρωδιά του χρόνου.


Σκύβω το κεφάλι κι’ ακουμπώ
τις στρογγυλόστηθες γυναίκες που μου ’δωσαν
διαμάντια στους ιδρώτες τους ,
αυτά που αργότερα γέμισαν τις μέρες μου.

Σε βρίσκω ξανά εσένα
που διαφεντεύεις τον άνεμο
στο κατώφλι του στέρνου μου
να τραβάς με μανία τις μέρες μου έξω.
Είκοσι χρόνια σκορπάς
σε μιας νύχτας το βόλεμα.
Είκοσι χρόνια που ‘κρυβες με χρυσό

τη σιωπή σου.    

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

TΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ


Το μικρό κομμάτι που συνδέει τη ψυχή με το σώμα μου
το φωνάζω έρωτα.

Τη χαράδρα που γκρεμίζει το μυαλό τις συνήθειες,
το φωνάζω αγάπη.

Το μικρό παιδί που γεννιέται από μήτρα πεντάμορφη,
που μυρίζει βροχή και δεντρολίβανο,
το φωνάζω παιδί μου.

Τις δυο νότες που σφυρίζει ο άνεμος
μέσα από πευκοβελόνες και παντζούρια μισάνοικτα
τις φωνάζω θάνατο.


Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

ΕΞΟΜΟΛΌΓΗΣΗ

Ο φόβος γεννήθηκε με το σκοτάδι.
Σαν όνειρο που αρνήθηκε να’ ρθει στην ώρα του.
Στη δικτατορία του ψέματος και  της τύψης μεγάλωσα.

Πολλές οι φορές που κατάφερα να φύγω.
Κρύφτηκα πίσω από μεγάλους δρόμους,
σε αποστάσεις και ‘χασα για πάντα την αρχή.

Λίγες φορές προσπάθησα να γυρίσω στο ένα.
Πάντα χαμένος γυρνούσα στο μέλλον
να οχυρώσω τον ερχομό της μνήμης

που μέσα στον απόηχο του θεού 
φλέρταρε με την άβυσσο.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

               ΕΠΙΘΥΜΊΑ

Κρυμμένος πίσω από το φως
μιας λάμπας,
που διασχίζει ένα μικρό δωμάτιο,
κάθομαι
και συλλογιέμαι τη νύχτα
καθώς επιθυμίες χαρίζουν
στη σκέψη τροφή.

Σκύβω πάνω στη βιαστική ανάσα μου
με μια λαχτάρα λαίμαργη .
Τόσες ομορφιές χαμένες
πίσω από ένα γιατί.

Στην άκρη του κρεβατιού ακουμπώ τη ζωή μου
χαϊδεύω με λύσσα

αυτό που το φως ορίζει σαν ίχνος της.  

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

                            ΜΝΗΜΕΙΩΣΗ

Βαρειά τα πόδια από τη μάχη
μοιραστό το βάρος του χασίματος
και του κορμιού μαζί, αβάσταχτος πόνος
που γυρνούσε στις φλέβες
χωρίς να θέλει πράγματι να στήσει το φόβο,
μόνο κάτι στο αίμα για σταματημό
πρωτού χαθούνε όλα.
Φωνές διάσπαρτες και θρήνος
τάραζαν τον ύπνο,
όσων μπορούσαν να κοιμούνται πια.

Δίχως άλλο δύσκολο ήταν αυτό να γίνει
με τόσες φουρτούνες αφημένες στον πίσω χρόνο
που ο άνεμος τις ανακάτευε στη δίνη του
και ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις
το πριν και το μετά
όμοια σαν δυο σταγόνες το
παρελθόν με το παρόν
αδέρφια που παίζουνε κρυφτό

πάνω στο σύμπαν.