ΜΟΝΌΛΟΓΟΙ

Σκύβω απόψε να μαζέψω τις μνήμες .

Σε μια νύχτα τόσες πολλές που λύγισε ο νους .

Κι’αυτό το φως που κάθισε πάνω στις λέξεις

απόσταγμα ζωής να’ναι ,

ή μιας στιγμής η δύναμη .

Τους φίλους φωνάζω να ’ρθουν

μ’ότι πιο αισχρό έχω ακόμα φυλάξει στη γλώσσα μου.

Η ντροπή μια ανάμνηση

αφήνει το δρόμο γυμνό στο κατρακύλισμα.

Αρχίζω το μέτρημα .

Πίσω απ’ τα χέρια μου κρύβω τους αριθμούς

μιας φθίνουσας προόδου .

Πίσω απ’ τα χέρια μου βρίσκω τις αρχές μου.

Πόσο μικρά είναι τα ‘στέρια απόψε

που η κάμαρα μου γέμισε από τη μυρωδιά του χρόνου.

Σκύβω το κεφάλι κι’ ακουμπώ

τις στρογγυλόστηθες γυναίκες που μου ’δωσαν

διαμάντια στους ιδρώτες τους ,

αυτά που αργότερα γέμισαν τις μέρες μου.

Σε βρίσκω ξανά εσένα

που διαφεντεύεις τον άνεμο

στο κατώφλι του στέρνου μου

να τραβάς με μανία τις μέρες μου έξω.

Είκοσι χρόνια σκορπάς

σε μιας νύχτας το βόλεμα.

Είκοσι χρόνια που ‘κρυβες με χρυσό

τη σιωπή σου.