Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

αυτογνωσία 

Έχουν σωπάσει τώρα οι κραυγές
ενός αθέλητου παιχνιδιού στο χρόνο,
μιας μάγισσας ξόρκι στην αβέβαιη μεριά της διάστασης.

Όμως ακόμα υπάρχω
κάθομαι
απλά
στην ξαφνική αδιαθεσία
ενός κόσμου
απέραντα
μελαγχολικού,
διακηρύττοντας
το χρώμα το κόκκινο
και ανακαλύπτω πίσω από τις σημασίες των γραμμάτων
το κενό της ομορφιάς και του σύμπαντος
κρυμμένος πίσω από τους πλανήτες
κρυφοκοιτάζω τη διακόσμηση μιας ψυχής.

Αρχιτέκτονας
στο τυχαίο
ρακένδυτος
απρόσμενα διαφανής
περπατάω
και πάω
ίσα
σε μια κατεύθυνση μαθηματικής ακολουθίας
χαλώντας το περιτύλιγμα,
βρίσκω της ασυναρτησίας την απόλαυση
προσδοκώ
του χρόνου τη λήθη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου