Μια αστραπή το πέρασμα

Κι ίσα που προλαβαίνεις

Να δεις του φίλου τη χαρά

Του έρωτα τη γνώση,

Του φεγγαριού το γέμισμα

Της λευτεριάς τη κάψα

Και στου μυαλού τη λησμονιά.

Της αμαθειάς τη κλάψα.

Άσε τη σκέψη διάπλατη

Σαν θάλασσα μεγάλη

Και σαν πλατάνια που ‘σμιξαν

Να δροσιστεί το χώμα

Κι ούτε μια λέξη του θεού

Μέσα να μην αφήσεις

Γιατί το μαύρο του θεριό

Τις πόρτες σου θα κλείσει.