O Κλόουν 

Ακροβατώ στην τεθλασμένη γραμμή της σκέψης μου.

Κουνώ κυκλικά τα χέρια, ανάποδα στη φορά της διεύθυνσης,

γέρνοντας πότε δεξιά, πότε αριστερά,

πότε πάνω απ τα κεφάλια σας.

Ο φόβος είναι τεντωμένο σχοινί, δύο τρεις δεκάδες εκατοστά κάτω από το παρών,

βουλιάζει τα βήματά μου στην τρομακτική ασυνέπεια της σιγουριάς.

Με την άκρη των δακτύλων μαντεύω την πορεία,

καθώς τα μάτια κλειστά και τρομαγμένα

κλείνουν στο σκοτάδι τον βομβαρδισμό του φωτός.

Εχθρός με την μέρα,

βαστώ στα χέρια τις ντροπές του αέρα, που με πόση λαχτάρα συμμάζεψα. 

Μια αστραπή το πέρασμα

Κι ίσα που προλαβαίνεις

Να δεις του φίλου τη χαρά

Του έρωτα τη γνώση,

Του φεγγαριού το γέμισμα

Της λευτεριάς τη κάψα

Και στου μυαλού τη λησμονιά.

Της αμαθειάς τη κλάψα.

Άσε τη σκέψη διάπλατη

Σαν θάλασσα μεγάλη

Και σαν πλατάνια που ‘σμιξαν

Να δροσιστεί το χώμα

Κι ούτε μια λέξη του θεού

Μέσα να μην αφήσεις

Γιατί το μαύρο του θεριό

Τις πόρτες σου θα κλείσει.

5/9/97

Αφήνω ήσυχη τη νύχτα, ακουμπισμένη πάνω στα σκεπάσματα
κομπιάζω την ομορφιά της
                                          πάνω σε μια ανάπαυλα της φωνής
-απόψε θα μοιράσω το μαύρο-
κι' ύστερα θυμάμαι τόσα χρόνια,
                 πάνε  τόσα χρόνια,
από τότε που βρέθηκα σ' αυτή τη νύχτα
δεν βλέπω πια την αρχή κομματιασμένη πάνω στη σκέψη,
η ηχώ απόμεινε του ταξιδιού,
μιας πορείας ανάμεσα στους χρόνους, χωρίς τύπους αρχικούς,
στο χάος αφημένες οι απαντήσεις.

Αλίμονο
φωνάζει η μεριά της απόγνωσης
τρίβει τα χέρια το απόκτημα μιας ώρας, ανάμεσα στους αιώνες.

Δεν θέλω να δω ξανά το ίδιο σταμάτημα στο χρόνο
μιας στιγμής δοσμένης στης αμηχανίας τ' άγγιγμα.

Πως είναι τ' όνομά σου;
Πηγή,
φορές γίνεται Πληγή.

Δεν ξέρω,μη θες να ξέρεις κάθε μέρα,
κουράστηκα να λέω κάθε μέρα πως μοιάζω,
πλαγιάζω είναι τ' όνομά μου,
πεθαίνω είναι τ' όνομά μου,
αγάπη είναι η ασπίδα μου,
κάτω απ το δέρμα ο θησαυρός μου.

Πονάω
σ' αυτή την άκρη του χρόνου,
διασχίζω το γραφτό κι αλλάζω το τέλειωμα,
ασύλληπτος στο άπειρο μιας μορφής αφηρημένης,
χωρίς αρχή,
σαν από μεγάλο ψέμα το γέννημα. 

Τα καλοκαίρια
χώριζε ο έρωτας την ανάγκη,
πιο κάτω άφηνε την αφή
να κερδίζει συνέχεια,
ύστερα χρωστούσε του χρόνου το ξόδεμα.

Πήραν τα σύννεφα να κρύψουν τη βασιλεία του μπλέ
πάνω στ' απογεύματα
που 'χουν φτιαχτεί για μας
αψεγάδιαστα, υπομονετικά,
πάνω στα κορμιά μας που ο ιδρώτας μαλάκωνε την θέληση,
άφηνε τις ρυτίδες
τη σκόνη του θορύβου
τη σιγουριά που βουτούσαν τα χέρια.

Τα καλοκαίρια
πιστός στην όψη του ήλιου
αφουγραζόμουν της νύχτας το διάφανο
μ' ένα τραγούδι ριγμένο στο χώμα.

Όλα, σιγά σιγά περνούν,
τα σύννεφα,
άκουσέ με
όλα τελειώνουν στην ανατριχίλα της αβύσσου.
Χωρίς διάκριση,
χωρίς ξετσιπωσιά, χωρίς υστερία,
κάνουν ένα κύκλο -σχήμα γνωστό και όμορφο-
                               όλα πεθαίνουν.

Τα καλοκαίρια
ο θάνατος είναι γλυκός και ύπουλος,
βοσκάει στα μονοπάτια της μνήμης.

Θα κοιμηθώ για λίγο
ν' ονειρευτώ
τα χρώματα της λύπης και της χαράς
κλεισμένα σε μια παλάμη,
πάνω στη λαβή ενός μαχαιριού σκαλισμένα με ακρίβεια,
πόσες ανάσες μέτρησα πάνω στ' ατσάλι
το μίσος που όμορφα έδενε το ξύλο με δυο καρφιά -θυμάσαι...

Έπιασε το μαξιλάρι
ζάρωσε τη στιγμή
πάνω στα καλοκαίρια που μίσησε.

Την μέρα που πέθανε ο Elvis

(προδημοσίευση για την γιορτή της μητέρας)

   Ίσως εκείνο το ξημέρωμα να ‘ταν σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Elvis κατά τέτοιο τρόπο που να έκανε το παρελθόν τόσο όμορφα σχεδιασμένο. Δυο τρεις γρήγορες ανάσες, ένας ήχος απόκοσμος, ίσως μία γρήγορη ματιά στον τελευταίο ακίνητο μικρόκοσμο και η ροζ Κάντιλακ άναψε την μηχανή της. Έφυγε ευθεία μπροστά πάνω από τον βράχο και έστριψε απότομα πάνω απ τον κάμπο της Μηλιάς. Την είχε αφήσει να καθίσει μπροστά, δίνοντας του την ευκαιρία να εξασφαλίσει τον έλεγχο από το πίσω κάθισμα. Ο Elvis είχε προγραμματίσει το ταξίδι χωρίς πολλές παρακάμψεις, ευθεία μπροστά για το Memphis. Δεν ξέρω αν ο προορισμός ήταν αυτός που περίμενε αλλά όταν σχεδιάζεται από έναν βασιλιά είναι πολύ δύσκολο να παρέμβει η γνώμη ενός απλού θνητού.

   Δεν μπορώ να ξέρω αν η γνωριμία της μάνας μου με τον Elvis ήταν πρόσφατη ή έγινε πιο παλιά και απλά τώρα πραγματοποιούσε κάποια συγκεκριμένη συμφωνία από το παρελθόν. Το that’s all right mama ακουγόταν δυνατά από τα ηχεία της Κάντιλακ καθώς πατούσε γκάζι για να ανέβει την ανηφόρα του Μαινάλου, αφήνοντας πίσω τα γεμάτα αμπέλια και τα χωράφια με τις ντομάτες και τα καλαμπόκια. Το σαπισμένο σώμα έκανε μία αντίθετη διαδρομή προς τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Αφού πρώτα μπήκε σε ένα ψυγείο για να κρατηθεί μέχρι το θάψιμο σε έναν απλό τάφο της Αγ. Τριάδας. Παρέα με την Κατίνα και την Ζαχαρούλα από την μεριά του σογιού της και τον Δημητράκη τον άντρα της, που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει πως έπεσε μέσα σε κείνο τον τάφο μετά από μία κηδεία που ούτε κι αυτή θυμόταν τίνος ήταν. Αλλά αυτά έχουν να κάνουν με το σώμα της, που διέγραψε μία πορεία 90 χρόνων, ασήμαντη για διάρκεια ζωής πάνω στη γη και ανύπαρκτη στο ταξίδι του σύμπαντος, αλλά για την ματαιοδοξία των συνταξιδιωτών της, μεγάλη και άξια. Ένα σώμα που πέρασε από πολλές φάσεις μέχρι που σάπισε ακίνητο σε ένα νοτιοδυτικό δωμάτιο μακριά από την αγαπημένη της πόλη το Ναύπλιο.

   Ο Elvis την χτύπησε στην πλάτη και την ρώτησε αν θέλει κάτι ή αν την ενοχλούσαν τα ανοικτά παράθυρα καθώς ο αέρας χαλούσε το χτένισμα της. Αυτή την φορά είχε έρθει από το Memphis κάποιος και της έφτιαξε τα μαλλιά. Ήταν πολύ καλύτερα από εκείνο το χτένισμα στο Αργος  που θύμιζε της κυριούλες που ανέβαιναν με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα τη δεκαετία του 70, όταν σταματούσαν για σουβλάκι και τσιγάρο στον Ισθμό, αυτό το φουσκωμένο μαλλί που η κουρτίνα του λεωφορείου του είχε δώσει ένα σχήμα απόλυτου decadence. Άνοιξε ένα βαλιτσάκι ταξιδιού και έβγαλε από μέσα σάντουιτς και μοίρασε, ακόμα και στον οδηγό. Αυτά με την τηγανητή μπανάνα και το μπέικον. Ασφαλώς και το πήρε κοιτάζοντας κρυφά την έκφραση του οδηγού για τίποτα αρνητικές, λόγω γεύσης, γκριμάτσες. Έκοψε μια μεγάλη μπουκιά και με τρόπο πέταξε το υπόλοιπο έξω από το παράθυρο κάπου πάνω από τα βουνά της δυτικής Πελοποννήσου.  Η γεύση ήταν καινούργια και το καινούργιο δεν χώραγε στην κοσμοθεωρία της. Εκτός και αν ήταν πρόταση της Ζαχαρούλας ή του Νίκου όπου εκεί επικρατούσε η δύναμη του σογιού. Τόσες Κυριακές χαμένες σε κρέας με πατάτες, σε κοκκινιστό με μακαρόνια και στα μεγάλα κέφια τα μακαρόνια βρασμένα μέσα στη σάλτσα –μπλούμ. Βέβαια σε αυτό ευθύνη μεγάλη έφερνε και ο πατέρας που οι γευστικές του επιλογές απασχολούσαν το πολύ πέντε με έξι αριθμούς. Οπότε αυτός ο συνδυασμός έκανε την ποικιλία της γεύσης αρκετά προβλέψιμη. Και η εξαφάνιση του φαγητού ήταν ένα από τα προτερήματα της. Πάντα υπήρχαν χαρτοπετσέτες για την εγκατάλειψη μεγάλου μέρους του φαγητού, που θα πήγαινε στις γάτες του Πέτρου, στον Κάρλο ή αργότερα στον Λούη ή στην Ντρούνα – τα σκυλιά που πέρασαν από δίπλα της- ή απλά στα κεραμίδια της Αγγελικούλας που εξαιτίας όλων αυτών των σκουπιδιών, μαζί με τα δικά μας παιχνίδια, θύμιζαν σκουπιδότοπο παρά στέγη σπιτιού. Ο οδηγός τέλειωσε το φαγητό του μαζί σχεδόν με τον Elvis και πάτησε ξανά γκάζι πάνω από το Ιόνιο περνώντας αριστερά από την Ζάκυνθο.   

    Θα θυμήθηκε τις διακοπές στην παραλία του Λαγανά και κοίταξε επίμονα προς τα κει μήπως και διακρίνει τα ίχνη που αφήνει ο χρόνος, μήπως καταλάβει αν όντως άξιζαν όλα αυτά τα χρόνια για αυτό το τέλος. Θυμήθηκε τα δυο της κουτσούβελα να τρέχουν στην άμμο και δεν μπορούσε να διακρίνει τι ήταν αυτό που τα έκανε τόσο χαρούμενα και ταιριαστά. Κάρφωσε το βλέμμα της στις θύμησες και προσπάθησε ν’ ακούσει τα γέλια,   αλλά η ταχύτητα του αυτοκινήτου έκανε την παρατήρηση και μάλιστα από τέτοιο ύψος, απαγορευτική. Τώρα όλοι έχουν τα χέρια με τους αγκώνες έξω από τ’ ανοικτά παράθυρα και η μουσική αφήνει ένα διάφανο άρωμα στ’ αυτιά τους.

-Θα ‘θελες να αλλάξουμε τραγούδι; Είπε ο Elvis θέλοντας να πιάσει κουβέντα και να την κάνει να αισθανθεί λίγο πιο άνετα.

-Όχι μια χαρά είναι αυτό… και  συνέχισε να μουρμουρίζει την μελωδία  από το τραγούδι  Take my hand, Take my whole life too

For I can't help falling in love with you 

   Ο Elvis γύρισε το κεφάλι του στο παράθυρο και αφουγκράστηκε τη μουσική αφήνοντας την αρμύρα του Ιονίου να τσούζει τα χείλη του. Του θύμισε τις Κυριακές στο Tupelo την χορωδία της εκκλησίας που αν και τριών ετών τον παράσερνε σε ταξίδια και όνειρα. Θυμόταν τις μπάσες φωνές από τους Νέγρους να θρυμματίζουν την παιδική του ανάσα. Και η θύμηση αυτή έφερνε τη μυρωδιά από τους χωματόδρομους στην παιδική του γειτονιά και τη σκόνη από τα αυτοκίνητα που περνούσαν. Καθισμένος πλάι στη μάνα του άφηνε τον ρυθμό να πλακώνει το είναι του. Η μάνα μου συνέχιζε το μουρμουρητό της. Η χορωδία του Χαραμή έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια πάνω στη ψυχή της. Και αν προσέξει κανείς λίγο καλύτερα θα δει το παράπονο της κλεισμένο κάτω από της ρυτίδες της για κείνα τα μαθήματα του πιάνου που δεν ήρθαν ποτέ. Πάντα θαύμαζε το δωμάτιο της κ. Κωστούρου με το μεγάλο πιάνο που αν σήκωνες το κεφάλι έβλεπες το Μπούρτζι και τη θάλασσα που έγλυφε τον κάμπο. Εκεί πάνω είχε ονειρευτεί άπειρες μελωδίες και ταξίδια που δεν έγιναν. Απέναντι το σπίτι της- το δεύτερο καθώς το πρώτο είχε χαθεί στα χρέη του πατέρα- και η παραλία από κάτω με τους λιγοστούς ανθρώπους να βολτάρουν πάνω κάτω. Ο Elvis την χτύπησε στον ώμο σαν να ήθελε να την κάνει να αισθανθεί όμορφα με το τραγούδι της. Τρόμαξε με το άγγιγμα, μιας και καιρό τώρα δεν την άγγιζε κανείς πια, πόσο μάλλον τώρα χωρίς σώμα και για λίγο έχασε το ρυθμό. Για λίγο γύρισε το μυαλό της και αυτή στα παιδικά της χρόνια. Και ίσως εγώ μπορώ να βοηθήσω να βγάλει αυτή την ανάμνηση όσο γίνεται πιο σωστή, μιας και το μυαλό της έκανε τα δικά του και δεν ήταν τόσο εμπιστοσύνης πια.  

ΨΑΛΜΟΣ

Κλείνω τ' αυτιά για να γλιτώσω απ' της Σειρήνας το τραγούδι

του θεού ριγμένο αδιάκριτα στο χώρο,

κι από των ανθρώπων που πήραν τα λόγια στο κατόπι

συχνά κρυμμένοι στις ανάσες τους.

Αποτραβιέμαι.

Τινάζοντας ότι απόμεινε από το δίχως έλεος κυνηγητό τους,

γεμίζω με δύναμη το μυαλό και τη ματιά μου

και καταπίνω το σάλιο που βγήκε στη στιγμή της αδυναμίας.

Γέννημα φόβου.

Δικό τους απόκτημα όχι δικό μου.

Μόνο την υποχρέωση να σώσω έχω και να γλιτώσω την επικίνδυνη μεριά

από το μοίρασμα.

Καθισμένος στη λευτεριά ακουμπώ τα λάφυρα, ξανά και ξανά, και χορταίνω την αφή

με το ξάφνιασμα.

Κλέφτης της ίδιας της ψυχής.

Κλέφτης του απλού γεγονότος.

Δανειστής στο παράλογο

πορεύομαι,

στο δρόμο που βρήκα ορθάνοιχτο.

Δεν ρώτησα ποτέ το γιατί, κι ύστερα ποιος νοιάζεται γι αυτό.

Γελώ με όλη μου την καρδιά μπροστά στο γελοίο

που τόσο καιρό το κρύβατε για σπουδαίο.

Χάρισμα τώρα στον παιδιών τις πορείες, ψεύτες γι' άλλη μια φορά της συνήθειας,

καραδοκώντας το στραβοπάτημα.

Προσπάθησα να ρίξω τη σκιά του δέντρου πάνω στις φωνές σας.

Ίδια η κίνηση στο σύμπαν τις άφησε να φανούν όλες.

Ακολουθώ αυτό που ξέρω πιστά, αόρατα, ανεπαίσθητα, χωρίς να περιμένω τίποτα.

Παρά μονάχα το ένα,

της σκιάς το κούρνιασμα.

Τούτο θα 'ναι το δώρο σου κόσμε, γλυκέ και άμοιρε.

Δεν βλέπω άλλη διαδρομή μπροστά μου πια,

κι αυτή την παίρνω με τους ώμους σηκωμένους, ίδια και απαράλλαχτη κάθε φορά,

η μόνη αλλαγή είμαι εγώ, καθώς κάθε φορά καινούργιος περνάω τα ίδια σημεία και αφουγκράζομαι τα βήματά μου, κάθε φορά διαφορετικά πίσω από τις μνήμες που καθορίζουν τη δύση κάθε μέρας πως θα 'ναι.

Διώκτη της εφήμερης λύτρωσης άκουσέ με.

Πόσες θυσίες προτιμάς γι' αντάλλαγμα με μιας ώρας ύπνου;

Μη μου σηκώνεις το ανάστημα, να κρύψεις το κακό.

Άστο μπροστά να πέσει.

Και μέσα στο αίμα ας ομορφύνει από το κόκκινο.  

χωρίς αρχή

Ήταν ακόμα 

νωπό το ρούχο από το αίμα

και το σκοτάδι ίδιο με το φως.

Εσύ μιλούσες στο τρελό κοπάδι

που έχτιζε τη καταδίκη σου

κι εγώ να ψάχνω την άκρη του κορμιού.

Δεν μπορώ να ξέρω 

αν θα μπορέσω να πληρώσω.

Δεν μπορώ να ζω

κάτω απ τον ίδιο ουρανό,

χωρίς να βλέπω,

χωρίς να αισθάνομαι.

Βαριέμαι να κοιτώ ψηλά

κοίτα εσύ αν θες κάτω.

Του κακού σύντροφος και δημιουργός

με την δικαιολογία του αντισταθμίσματος.